Ludzie w codziennym pośpiechu słowa rzucają na oślep,
oczy im płoną od gniewu, patrzą na siebie wyniośle.
Ludzie wśród ludzi są sami, w smutku podobni do cieni,
nocą się biją z myślami jak własne życie odmienić.
Ludzie w codziennym pośpiechu nie chcą się zdobyć na uśmiech,
śmieją się chmurnie, bez celu, czasem szastają rozrzutnie.
Ludzie tęsknoty się wstydzą, prawdę lękają się wyznać,
dumnie czekają na miłość, zamiast ją innym okazać.
[Ludzie, ludzie; ***]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz